Dàh durvde gééj tog nie! Ik vertaal het eventjes voor je: `Dat durf jij toch niet’. Exact die woorden waren nodig om mij iets te laten doen, wat niemand anders deed. Ik was 11 jaar en stond op een bouwsteiger, ongeveer 5 meter boven de grond. Onder mij een grote berg zand. In de verte zag ik mijn moeder lopen. Die had al in de gaten dat Leonneke weer iets ging doen wat niet zo heel slim was. Maar het leed was al geschied. De woorden ‘Dàh durvde gééj tog niet’ waren gesproken. Tijd voor actie! Om mijn lef nog eens te benadrukken, nam ik een aanloopje. Als een soort van Superman zweefde ik door de lucht. Vrij kort, weet ik nog. En Poefffffff !!!

Met een smak kwakte ik in op grote zandberg. Iets van een witte vlek kan ik mij nog herinneren. Een holle knal, ergens in mijn hersenpan. Daarna volgde een stilte en een grote zwarte vlek. Korte tijd later kwam ik weer ter aarde. Of beter, in de aarde. Mijn moeder stond over me heen gebogen en riep van alles. Of beter, mijn moeders. Want ik zag er een stuk of 8. Ik voelde iets raars aan mijn lip en tot mijn grote verbazing kon ik die lip zelfs zien. Hij was ietsje groter geworden zeg maar. Ik voelde voorzichtig aan mijn lip en er bleek een hard stukje in te zitten. Stukje voortand, naar later bleek.

Paar jaartjes later had ik een motorrijbewijs. En een fantastische crossmotor. ‘Dàh durvde gei nie’. Deze keer in het Brabants zoals je ziet. Wederom de magische trigger, nodig om boven mezelf uit te kunnen stijgen. Een ruk aan de gashendel. De brullende 600 cc knalde vooruit. Vol gas richting De Dommel. Een bult, een sprong en een enorme klap. Het werd weer donker. En nat. En pijnlijk. Net niet gehaald, de andere kant. Sleutelbeentje ietwat verbogen. 

Risico’s nemen vond ik normaal. Zeker als iemand ‘Dàh durvde gei nie’ zei. Maar genoeg over mezelf. Want anekdotes zonder boodschap hebben hier geen nut. Laten we het eens hebben, over de volkssport afvallen. Het blijkt een ‘sport’, die veel mensen niet ongemoeid laat. Talloze mensen nemen keer op keer het besluit om te gaan afvallen. De fitnessindustrie maakt daar dankbaar gebruik van. Nee, erger nog, ze maakt er maar al te graag misbruik van. Afval challenges, kilo’s vet verliezen in 12 weken, een strak en fit lichaam in 6 weken. En al die programma’s werken. Voor exact de duur, waarmee ze verkocht worden. De trajecten die daarop zouden mogen volgen, worden niet gepresenteerd. Want hoe houd je dat verloren gewicht er af?

Afvallen is niet zomaar een sport. Het is een sport waar wel degelijk risico’s aan zijn verbonden. Zeker als je een leefwijze aanneemt, die je hooguit 6 tot 12 weken kunt volhouden. Want de kans op omhoog vallen is wel degelijk aanwezig. Inclusief gezondheidsrisico’s. Waar blijven die challenges die 5 tot 10 jaar duren? Welke challenge zorgt ervoor dat je niet meer aankomt of zelfs zwaarder wordt?

Misschien heb je iets aan het volgende:

Als je al meerdere keren bent afgevallen en daarna weer bent aangekomen, doe dan eens een stapje terug en leg de focus op ‘niet meer aankomen’. Gewoon lekker het gewicht vasthouden wat je nu hebt. Hoe fijn kan het Nieuwe Jaar beginnen zonder al die stress van ‘moeten afvallen’. En in plaats van ‘ik moet 3 keer per week naar de sportschool’ eens beginnen met ‘ik mag 1 keer’. De vorm van beweging kiezen die je gewoon leuk vindt en die je zonder al te veel moeite vol kunt houden. Mag ik je eens uitdagen ?

‘Dàh durve gei nie’ !!!

FREE TO FEEL FIT