“Het zit bij ons in de familie”… Iedereen aan tafel was het hiermee eens. Die tafel stond in mijn ouderlijk huis. Lang geleden, dat wel. Zoals altijd enorm gezellig. Mijn moeder vierde haar verjaardag altijd groots. Haar broers en zussen haalde je er zo uit. Allemaal kogelrond. Ze waren het altijd roerend eens met elkaar. “Het zit bij ons in de familie”. Opa en oma hadden zware botten en dat hadden ze allemaal geërfd.
Mijn Tante Nel was de leukste. Als die begon te lachen dan schudde haar grote lichaam zo hard dat ze zo ongeveer van de stoel afviel. Als Tante Nel naar de w.c. moest, dan duurde het dik een minuut voordat ze van haar stoel was opgestaan. Over-gewicht werd nooit gesproken maar ik denk dat ze de 140 kg regelmatig aangetikt heeft. Als Tante Nel dan éénmaal naar het toilet vertrokken was, sprak de rest van de familie er heel zachtjes met elkaar over dat ‘ons Nel’ toch wel héél erg dik geworden was. Gelukkig kwamen er dan al snel de wijze woorden van mijn moeder. “Ons Nel wordt al dik van een glas water”. Het was in de tijd van de middelbare school. Ik had al een paar lesjes biologie en natuurkunde gehad. Één van de dingen die ik geleerd had was iets met kcal, koolhydraten, vetten en eiwitten. Het fascineerde me. De spijsvertering, de stofwisselingsprocessen, hoe het lichaam voedsel verwerkt. En hoe je lichaam kan functioneren door bijvoorbeeld een appel of een glas water te nuttigen.

Maar water levert toch 0 kcal???
Ik keek nog eens rustig over de tafel heen. Appeltaart met slagroom, Schwarzwälder Kirschtaart, Grolsch Beugels en liters cola en 7-Up. Op een grote schaal borrelprikkers met knakworst, kaas en stukjes salami. Kommetjes vol met borrelnootjes en pinda’s. Ik speurde alle glazen af en tot mijn grote verbazing was geen één glas gevuld met water…?

Inmiddels zijn we een jaartje of 40 verder. In die tijd heb ik mijn uiterste best gedaan om meer te weten te komen over de werking van het menselijk lichaam. Sommige zaken tot in detail en tot ver achter de komma. En in al die jaren zit een soort van rode draad verpakt. Buikjes, overtollige kilo’s en het begrip “morgen”. Als ik in gedachten terugkeer naar de grote gezellige tafel in mijn ouderlijk huis dan zie ik buikjes en overtollige kilo’s. En “morgen” gaan we er iets aan doen.

Bij het verschijnen van dit nummer is het alweer 2018. Vanachter mijn p.c. wil ik iedereen een fijn, supergezond en sportief Nieuw Jaar toewensen. Maar eventjes terug naar de buikjes en de overtollige kilo’s. Want daar willen we vanaf in 2018. Wat ik inmiddels met hele grote zekerheid durf te stellen is dat je van water niet dik wordt. Een zware bottenstructuur komt wel degelijk voor en dat scheelt ongeveer 2– 3 kilo op een totaal skelet, uitgaande van een volwassene. Dus komen die buikjes en die overtollige kilo’s ergens anders vandaan.

Eind 2017 heeft U zich misschien voorgenomen om daar iets aan te gaan doen. Volgend jaar begin ik! Op Nieuwjaarsdag had u het nog te druk. En nu zit u ineens dit stukje te lezen aan uw grote gezellige tafel. Tijd om het voornemen om te zetten in actie. Want een voornemen is niks meer als een zak lucht. Een loze actie die eind 2018 zal leiden tot een volgend voornemen. Laten we 2018 eens beginnen met iets prachtigs! Plan een actie. DOE ! START ! BEGIN NU ! Want “morgen” was het slechts een voornemen…